Σκέφτομαι και γράφω ή οι ανήσυχες σκέψεις ενός αδιόριστου εκπαιδευτικού..

Είχα υποσχεθεί πριν αρκετό καιρό ένα άρθρο με αυτόν τον τίτλο. Δυστυχώς διάφορες υποχρεώσεις δεν μου άφησαν ιδιαίτερο χρόνο ή διάθεση (μεγάλες αλήθειες λέω!) για να το γράψω. Νομίζω όμως οτι σήμερα έφτασε η μέρα! Πριν ξεκινήσω, έτσι για την ιστορία που λένε (μα πάντα αυτή η «ιστορία» μπροστά μου!) να αναφέρω απλά ότι όταν μου πρωτοήρθε η ιδέα δημιουργίας ενός blog, τα δυο πρώτα ονόματα στη λίστα μου ήταν αυτά. Έτσι αποφάσισα έστω και έμμεσα, σήμερα, να τα τιμήσω.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια, λένε, και εγώ μάλλον την φτώχια την έχω στο αίμα μου! Γνήσιο τέκνο λοιπόν της Τάξης μου δεν κάνω άλλο παρά να ψάχνω όλα αυτά τα χρόνια τι φταίει και τι πρέπει να γίνει για να μην φταίει πλέον…! Αν ήμουν τέκνο άλλης τάξης μάλλον αυτή τη στιγμή δεν θα συζητούσαμε και μάλλον θα χόρευα ξέγνοιαστος σε κανένα “μπιτσόμπαρο” (εκ της φιλολογικής μεταφράσεως και αποδόσεως της αγγλοσαξονικής λέξης beach bar!!!) και θα απολάμβανα κάποια ζυθοπαραγωγή εκ της Καραϊβικής, αλλά δες πόσο τυχερός είμαι αναγνώστη μου: σκέφτομαι και γράφω!!! (όποιος κάνει γκριμάτσα τον έφαγα!)

Όλα λοιπόν ξεκίνησαν τη μέρα που έπιασα εκείνα τα κωλοβιβλία στα χέρια μου ή μάλλον ΤΟ κωλοβιβλίο. Ίσως να το ξέρετε, λεγόταν «Το χρονικό της Βεργίνας» του μεγάλου καθηγητή αρχαιολογίας και ενεργότατου αρχαιολόγου Μανώλη Ανδρόνικου. Έ, τι το ήθελα; Τότε αρχίσανε όλα… Αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο μάλλον θα ήμουν στο μπιτσόμπαρο που λέγαμε πριν, τώρα, αλλά αντ΄ αυτού θα με υποστείτε εσείς! Λοιπόν, έλεγα πως το σαράκι μπήκε μέσα μου τότε. Ξέρετε πότε; Το σπασικλάκι, το διάβασα στην έκτη δημοτικού! Και ναι! Εφτά χρόνια μετά καθόμουν στα έδρανα του τμήματος Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο!! Ώ, τι χαρές, τι ενθουσιώδης κραυγές και το χαμόγελο να συναγωνίζεται την περηφάνια στο μπόι! Ωραία μέχρι εδώ; Ας το κάνω «φαστ φοργουορντ» τώρα: 4,5 χρόνια (για να μην κλέβουμε κιόλας) σπουδών, φοιτητικής ζωής εντονότατης παρακαλώ, αλλά και συνειδητοποιημένης (το τονίζω γιατί πλέον η έντονη φοιτητική ζωή είναι η “δεν άφησα πάρτι και κλαμπ που να μην πήγα 4 χρόνια” –εμετικό-) και μπλα μπλα μπλα και απ’ όλα και όλα καλά. Βγήκα κερδισμένος σαν άνθρωπος, έμαθα πάρα πολλά και είναι φάροι μου στη ζωή πλέον. ΟΚ, αρκετά κλάψαμε.. Και φτάνω στο σήμερα. Να αλλάξω παράγραφο να το κάνω πιο επίσημο το σήμερα; ΟΚ το κάνω.

3.5 χρόνια πτυχιούχος, με εκπληρωμένες στρατιωτικές υποχρεώσεις, με μια φιλική συμμετοχή στον ΑΣΕΠ (!!) των 33.000 συνυποψήφιων φίλων μου εκπαιδευτικών, όπου στείλαμε σε κάτι ξερονήσια καμιά 400αριά βλάκες να διδάξουν (χα! Τους δείξαμε εμείς) και κάτι δεκάδες νοστιμότατες πόρτες σε φροντιστήρια της μισητής παραπαιδείας, στέκομαι σαν τον σαστισμένο τυπάκο που πήγε πρώτη φορά από το χωριουδάκι του στην Ελλάδα, στον πιο κεντρικό δρόμο της Νέας Υόρκης και χαζεύω το παρόν αδύναμος να παρέμβω, την ώρα που το μέλλον φουριόζικα πέφτει πάνω στην πλάτη μου κατά λάθος και με προσπερνάει φωνάζοντας “σόρρυυυυυ”!!! Τι γίνεται ρε παιδιά; Έκανα κάτι που ενόχλησε κάποιον τόσο πολύ; Και θα σου απαντήσω εαυτέ μου, με την ευκαιρία που μου δίνεις με την ερώτηση σου –την πολύ ευστοχη θα έλεγα-: όχι! Δεν έκανες τίποτα. Ή μάλλον έκανες. Βρε αχρείε, ιστορικός δεν σπούδασες; Τι ιστορία δηλαδή έμαθες; Δεν ξέρεις ότι όλα από κάπου πηγάζουν; Όλα από κάπου ξεκίνησαν; Δεν ξέρεις ότι κάποιος, κάποτε έριξε μια κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα της ιστορίας και το ριξε όλο κάτω; Και εκείνο (το γάλα) σιγά μην κάτσει κάπου σταθερά. Έτσι κάτω όπως ήταν έφυγε τρέχοντας προς τους υπονόμους της ιστορίας, βούτηξε μέσα στη δυσοσμία του συστήματος (των υπονόμων!) και άντε τρέχα να το βρεις εσύ δασκαλάκο σήμερα!

Μας έλεγαν λοιπόν, αναγνώστη μου, πως το επάγγελμα μας είναι «λειτούργημα», πως θα μάθουμε να εξηγούμε τον κόσμο, πως χάρη σε εμάς η μνήμη όλου του κόσμου σώζεται αιώνια και αποτρέπει τα λάθη του παρελθόντος. Μας έλεγαν ακόμα πως είμαστε τυχεροί γιατί σπουδάζουμε την ιστορία στον τόπο με την μεγαλύτερη ιστορία και στον τόπο που γέννησε την ιστορία και τους ιστορικούς. Μας είπαν ακόμα πως εμείς θα έχουμε την ευθύνη να μορφώσουμε αύριο τα παιδιά, να τα κάνουμε άξιους ανθρώπους, να τους εμποτίσουμε ιδανικά και αξίες…όμως…

Όμως αναγνώστη μου, δεν μας είπαν πως το επάγγελμα μας είναι λειτούργημα γιατί από το επάγγελμα ζεις, έχεις αποδοχές ενώ το λειτούργημα το κάνεις έτσι επειδή θες εσύ απλά να προσφέρεις δωρεάν (και προφητικά εννοούσαν ‘σιγά μη διοριστείτε”), δεν μας είπαν πως θα εξηγούμε τον κόσμο έτσι όπως βολεύει το σύστημα που «κέρδισε» τη μάχη μετά από αιώνες, δεν μας είπαν ότι στις αποτροπές των λαθών του παρελθόντος πρέπει να εντάξουμε τις επαναστάσεις των πεινασμένων ανα την γή, των σκλαβωμένων δούλων της Αφρικής κλπ κλπ…, δεν μας είπαν ότι ο τόπος που γέννησε την ιστορία δεν δίνει κονδύλια και δεν του καίγεται καρφάκι για κατι μη κερδοσκοπικό όπως ο πολιτισμός και η ιστορια μας και δεν έμεινε εκει. Έτσι για να το νιώσουμε καύτερα μέσα μας παντου σαν να μην πέρασε μια μερα (που λεει και ο τραγουδοποιος) μας τραβάει και έναν αποκλεισμό από την εκπαίδευση και σου λεει «αντε ρε ανύπαρκτε, ούτε καν οργανικη θέση στην εκπαίδευση δεν εχεις μου το παιζεις και κουλτούρα»!!!! Προσβολήηηη! Κι όμως αναγνωστη μου, αν ποτέ σε προσλάβει θα σε γραψει «φιλόλογο» στα χαρτια. Εισαι; Εισαι από μια οπτική γωνία! Τι; Δεν ειμαι εγω φιλος του λόγου; Δες ποσες σειρες γέμισα μεσα σε λιγότερο από μιση ωρα! Τραγικό; Μπα, το τραγικο είναι (και αυτό ίσως δεν το γνωρίζεις αλλα ήταν από τα καλυτερα μου όταν αγόρευα στα αμφιθέατρα προσπαθώντας να ταρακουνήσω τους συναδέλφους –και όχι να βγάλω φράγκα, μαθήματα περασμένα και αίγλη όπως άλλοι-) είναι λοιπόν ότι το Υπουργείο Παιδείας εξακολουθεί να δίνει σαφέστατη εντολή και να λεει «αν το σχολείο δεν εχει ιστορικό (γιατι αραγε; Πάνω από 20,000 άνεργοι ιστορικοι είμαστε) τα μαθήματα της ιστορίας τα διδάσκει καθηγητής αγγλικών ή θρησκευτικών!!!! Δηλαδή φίλε μου, μήπως αφού την είχα κάψα την ιστορία να πήγαινα Αγγλική Φιλολογία;;; Τώρα Ιστορια θα δίδασκα! Ρε τι χαζός που ήμουνα! Όσο για το ότι εμεις αυριο θα έχουμε την ευθύνη να διδάξουμε τα νέα παιδιά, αρχίζω και πιστεύω ότι το εννοούσαν σε σκυλίσιο μέτρημα. Δηλαδή πως λέμε ενας χρόνος ανθρώπων εφτα για το σκύλο. Ε, αυριο των σκύλων, πόσα χρονια των ανθρώπων;;;

Νομίζω ότι ξέρω τι φταίει. Νομίζω ότι και συ που το διαβάζεις ξέρεις τι φταιει. Και τα παιδιά στα αμφιθέατρα ξέρουν τι φταίει. Και σίγουρα φταίμε και λιγακι όλοι μας. Αλλά αν εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι αμα κλείσουμε τα μάτια μόλις τα ανοίξουμε το κακό θα εχει εξαφανιστεί, μάλλον βλέπουμε πολλές ταινίες.. Θα το κλείσω εδώ χωρις να εχω πει ουσιαστικά τιποτα παρα σκορπιες σκέψεις και ανησυχιες όμως θα δεσμευτώ ότι θα το συνεχίσω. Αρκετα σε κούρασα σήμερα αναγνώστη μου και θέλω να χεις το μυαλό σου καθαρό…

Υ.γ: Παίζει η Εθνική μας σήμερα. Άσχετο αλλα…έχουμε και μια ιστορια να υπερασπιστούμε!!!!!