Σκέφτομαι και γράφω ή οι ανήσυχες σκέψεις ενός αδιόριστου εκπαιδευτικού.. (Vol. 2)

Ειχα υποσχεθεί μια συνεχεια σε αυτο το κειμενο και ισως ηρθε η ωρα να σκορπισω μπροστα σας και παλι τις σκέψεις μου...
Αυτη τη φορα θα ασχοληθω με το θεμα των αναπληρωτων και ωρομίσθιων καθηγητων μέσης εκπαίδευσης
Αφορμη για αυτο στάθηκε η πολυωρη (αλλα οταν λέμε πολυωρη μιλάμε για ΠΟΛΥωρη -ακομη και διημερη-) αναμονή μου έξω απο τις πόρτες της δευτεροβάθμιας εκπαιδευσης δυτικής Θεσσαλονικης. Αναμονη για μια πολυπόθητη αίτηση -ντροπης- για μια θέση στην εκπαιδευση, ακομα και σαν αναπληρωματικος...

Ξεκιναω λοιπον μια ωραια Τεταρτη να παω κι εγω, γνώστης απο χρόνια της κατάστασης του "πρεπει να πεθάνουν καμια 18000 καθηγητές για να διδαξεις", φοραω το αδιάφορο μου βλέμμα και συναντω μερικες εκατονταδες συναδελφους στην ουρα που επελεξαν να φορεσουν το δολοφονικο τους βλέμμα μιας και γνωριζαν και αυτοι την παραπάνω ρήση και σκεφτόντουσαν πολυ σοβαρά να το αναλάβουν οι ιδιοι και να μην αφησουν τον Δημιουργο να το πραξει... Λοιπόν, τι λεει ο κατα τ' αλλα σοφός λαός μας;; Ολα τα 'χε η Μαριωρη...παρε και μια διακοπή ρεύματος!!! Ε περιττο να περιγραψω το τι εγινε τοτε!!! Με το που ανακοινωνουν οτι επεσε το συστημα και δεν γινεται να συνεχίσουν οι εγγραφες για εκεινη την μερα "ειδα" μεσα στο απόλυτο σχεδον σκοταδι τους "δολοφονους" συναδελφους μου να εξαγριόνονται μεχρις εσχατων!! Κοντέψαμε να ποδοπατηθουμε και δεν κανω καθολου πλακα! Δεν εφευγε κανεις! Ο κλιματισμος εννοειται πως δεν υπηρχε!! Και ολα αυτα γιατι;;; Για το τιποτα! Η΄ μάλλον οχι για το τιποτα... Ερχομαι εδω και σε γυριζω χρόνια πισω αναγνωστη μου. Στα 1998. Θα μου πεις: "γιατι τόσο πισω; που κολλαει τωρα αυτο;" ."Κι ομως, κι όμως" θα πω και θα μειδιασω...

Ετοιμοι για αναδρομή;; Παμε! Πισω στα 1998 λοιπον και εξω απο τα σχολικα συγκροτηματα της χώρας γινεται χαμος! Μιλαω κυριολεκτικα για ξυλο. Οχι, οχι δεν καναν οι "αλητες" οι μαθητες (κατα την προσφιλη ρηση του καθηγητη Μπαμπινιωτη) καμια κατάληψη. Εκπαιδευτικοι VS εκπαιδευτικων ήταν η μαχη. Και τι μάχη! Μεταξυ αδιοριστων! Ναι, ναι ολοι ηταν αδιοριστοι... Σε μετεφερα αναγνωστη μου στην πρωτη παγκοσμια πρεμιερα του ΑΣΕΠ Εκπαιδευτικων...!! Εχουμε λοιπον αριστερους και προοδευτικους γενικα καθηγητες απο τη μια να κραταν τα μποσικα και απο την αλλη παρασυρμενους απο τη μεγάλη ευκαιρια αλαλαζοντες εκπαιδευτικους να ζητουν να φυγουν απο τη μεση οι "αλλοι" για να μπουν να δωσουν εξετασεις!!! Δεν θα μπω σε λεπτομερειες για τα επιχειρήματα των μεν και των δε παρα μόνο στα βασικα. Λοιπον οι αντιδρωντες υποστηριζαν πως ο ΑΣΕΠ ειναι μια καταφανερη αμφισβητηση του πτυχιου που το ιδιο το κρατος μεσω του δημοσιου πανεπιστημιου σου εδινε με σκοπο να κοψει τη στροφιγγα προς τους διορισμους (σου λεει δεν ειναι ολοι ικανοι να διδαξουν δεν εχουν γνωσεις. Βεβαια εμεις το πιστοποιησαμε οτι εχουν λιγο πριν αλλα δεν πειραζει). Απο την αλλη οι αντιπαλοι τους ελεγαν πως ειναι ευκαιρια τωρα με την καταργηση τηε επετηριδας να μπουμε τωρα στα σχολεια και να παρακαμψουμε αλλους που περιμεναν χρόνια αφου "ο θανατος σου ειναι η ζωη μου"...!! Επικρατησαν οι δευτεροι...δυστυχως!

Τωρα θα σε επαναφερω στο σήμερα. Ειπαμε: ειμαστε στη δευτεροβαθμια εκπαιδευση, ειμαστε στριμωγμενοι, χωρις ρευμα, χωρις κλιματισμο και...εξαγριωμένοι. Ωραια, περασε η μερα, φυγαμε απραγοι. Την επομενη τα πραγματα ηταν χειροτερα...
Καπου εκει λοιπον, στριμωγμενος μεσα στο μεγαλυτερο πληθος, σκεφτομαι "τι κανουμε εδω εμεις; Γιατι ειμαστε ετσι; Γιατι πεταμε την αξιοπρεπεια μας στα σκουπιδια; Ειμαστε εκπαιδευτικοι, ειμαστε ενα!" Πιανω κουβέντα με ενα συναδελφο. Μοιραζομαι τη σκεψη μου και κουναει καταβατικα το κεφαλι. Μου λεει πως εχω δικιο. Καπου εκει φευγει το πρωτο μπινελικι για τη σειρα. Το ξεκατινιασμα ειναι θεμα δευτερολεπτων και δεν αργει να γινει Ο χαμος...
Σε τι θεση ηρθαμε μονοι μας...;;; Το αξιζουμε ολο αυτο το πραγμα; Και λεω το εξης: αν ειχαμε επιμεινει στην επετηριδα τωρα δεν θα ξεραμε οτι σε λιγα χρονια θα διοριστουμε να κανουμε αυτο που σπουδασαμε;
Ειδα ανθρωπους ανω των 35 να παρακαλανε και να σπρωχνονται μαζι με 22 χρονους για μια αιτηση χωρις αντικρισμα. Ειδα μητερες με τα παιδια τους να παρακαλανε για λιγο χωρο για να μην ποδοπατηθουν. Ειδα ανθρωπους με σκυμενο το κεφαλι. Ειδα αιτησεις για ωρομισθιους σε καθε γωνια της Ελλαδας, για λιγα ψωροευρω κι αυτα αναδρομικα...Κι ομως, ΕΜΕΙΣ παιξαμε το παιχνιδι τους. ΕΜΕΙΣ τρωγομασταν εκεινη τη στιγμη μεταξυ μας. Εμεις βλεπαμε να μας προσπερναει το σημερα και το χθες μας να μας σκιαζει. Σκυψαμε για αλλη μια φορα το κεφαλι. Στην εισοδο μελη του σωματειου προσπαθουσαν να μιλησουν στον κοσμο για το πως να παλεψουμε ολοι μαζι να αλλαξουμε αυτη την κατασταση. Οι διερχόμενοι επαιρναν μια ανακοινωση, πηγαιναν παρακατω και την πετουσαν...

Πρεπει επιτελους κατι να γινει, πρεπει κατι να αλλαξει. Ποτε θα καταλαβουμε οτι ολο αυτο δεν μας αξιζει;;; Ολα ομως ξεκιναν απο πολυ νωρις, απο το σχολειο ακομα και απο την νοοτροπια που αποκταμε. Επειτα, απο την σταση ζωης μας στο πανεπιστημιο. Ολα ειναι μια αλυσιδα, ολα εχουν μια φυσιολογικη ροη. Ως ποτε θα μας προσπερναει η ζωη μας και εμεις θα την κοιταμε απαθεις; Η μεγαλυτερη μας ηττα ηταν οτι μας εκαναν να πιστευουμε πως δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα. Για να δουμε....!

Υ.γ.: Φετος ηταν χρονια για ΑΣΕΠ. Δεν θα δωσουμε. Υπαρχει κριση μας ειπαν, δεν ειναι ωρα για διορισμους. Σε 2 χρονια θα ναι πολλες εκατονταδες οι επιπλεον νεοι συναδελφοι. Θα ακονισουμε ξανα τα μαχαιρια μας....

Εφυγα σκεπτικος. Επρεπε να παω στη δουλεια μου -που ποτε δεν εκπαιδευτηκα για αυτην- με τις μηνιαιες συμβασεις και να κοπιασω για 700 ευρω... Ευτυχως ειχα κι αυτο...(;;;)

Μπ. Μπρεχτ... Τοσο επικαιρος, τοσα χρονια μπροστα απο την εποχη του..

"Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει."

Δ. Τσακνής- Mass media

Σχετικά με την ανανδρη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια

Αυτο που συνέβη τα ξημερώματα της Δευτέρας 19/7/2010 θεωρώ πως ήταν ξεκάθαρη δολοφονία πολιτικών σκοπιμοτήτων Ενα άνανδρο παρακράτος που με τις ευλογίες του κράτους ποτέ δεν επαψε να δρα στην Ελλάδα με στοχο πάντα αυτούς που ταραζαν τα λιμνάζοντα νερα μας...

Να θυμηθούμε τις δολοφονίες Λαμπράκη το '63 (με το τρίκυκλο των Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη με λοστό στο κεφάλι; Ενοχοι αποδείχτηκαν οι ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομιας Μήτσου και Καμουτσής), την απόπειρα την ιδια μέρα κατα του Τσαρουχά (που εν' τέλει θα σκοτώσει την πρωτη της μερα η Χουντα (μιλησαν για ατυχημα και απαγόρευσαν να ανοιχτει το φέρετρο το οποιο και τελευταια στιγμή ανοιξε η κόρη του βλέποντας τον πατέρα της με στραπατσαρισμενο κρανίο και χειροπέδες..) Το "τροχαίο" ατύχημα που δολοφονήθηκε ο παλιος αρχηγός του ΕΛΑΣ Στ. Σαράφης το '57 και ένα ακόμα τροχαίο πριν λιγα χρόνια οπου σκοτώθηκε ο Θανάσης Παπαρήγας (σύζυγος της Αλέκας), την δολοφονία του φοιτητη Σωτήρη Πέτρουλα, του καθηγητή Τεμπονέρα, την εκτέλεση Μπελογιάννη (αρον αρον Κυριακη ξημερώματα- ενω απαγορευόταν), την εκτέλεση Πλουμπίδη; Ποσους εφαγε το παρακράτος, οι ταχα τρομοκρατες και ποσους θα φαει ακομα...

Απο τις πιο γνωστές δεξιες παρακρατικές συμμορίες που δρουν στα αστικά κέντρα απο το 1947 (τοτε που τους αμόλυσαν κατα του ΔΣΕ -που οδήγησαν στην ίδρυση του ΔΣΕ και το ανέβασμα του στα βουνά λογω εκτελέσεων κομμουνιστών και γενικά φιλοαριστερων μεσα στους δρόμους των πόλεων και των χωριών- μέχρι και το 1974 θα αναφέρω μόνο τις: Ελληνική Βασιλικη Οργάνωση Νεολάιας, Άλκιμοι, ΕΚΟΦ (φοιτητική παράταξη), Καρφίτσα, Ελπιδοφόροι Νέοι, Εγγυηταί του Βασιλέως, Ενωσις Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως (αυτοι δολοφονούσαν ΕΛΑΣιτες!!!!) Για να καταλάβετε ο ενας εκ των δολοφόνων του Λαμπράκη ηταν στην "Καρφίτσα" και ο άλλος στην Ενωση Αγωνιστών και Θυματων Εθνικής Αντίστασης... Με άλλα λόγια οι συμμορίες συνεργάζονταν Αρα καποιος τις συντόνιζε Το παρακρατος σε συνεργασια με το κρατος...παντα!

Προσωπικά διαφωνούσα με τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο ομως το δικαίωμα του λόγου δεν το στερείς απο κανεναν. Ο Che ελεγε "αν δεν μπορείς να καταριψεις ενα επιχειρημα με ενα αλλο τοτε οφείλεις να το αφήσεις να ακουστει ελευθερα" και προφανώς οι αγράμματοι εκτελεστές δεν είχαν διαβάσει ποτέ Guevara. Οι εγκέφαλοι είχαν σιγουρα ακούσει, αλλα και 'κείνον άλλωστε δεν τον δολοφόνησε η CIA...;;;

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Σώπα, μη μιλάς!

Σώπα, μη μιλάς!

του Αζιζ Νεσίν


Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: “σώπα”.

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: ”εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!”

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
“κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ….σώπα!”

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
“Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε,
“θα βρείς το μπελά σου, σώπα”.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
“Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα”

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε “Σώπα”.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
“Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα”
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”.
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”.

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές “έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς”
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις,
Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!….

Το κείμενο πρωτοαναρτηθηκε στο blog "Δημοσθένους.σκεψεις" απ' οπου και το αναδημοσιεύω.